เอาชีวิตแลกอนาคต

อยากมีชีวิต หรืออยากมีอนาคต ลองตรองดูเถิด?

ทุกวันนี้คนเรามักจะห่วงเฝ้าถวิลหาแต่อนาคตอันไร้ตัวตน จนลืมการมีชีวิตในปัจจุบัน หลงกับมายาภาพที่จิตสร้างขึ้นจนทิ้งปัจจุบันขณะแห่งการมีอยู่ของชีวิตคือกายกับใจ

เมื่อเราลืมกายกับใจย่อมกระทำสิ่งต่างๆ ลงไปด้วยความรู้ผิด(อวิชชา) จึงนำทุกข์มาให้ในปัจจุบัน แต่ก็กลับปิดบังทุกข์นั้นไว้ด้วยมายาภาพของคำว่าเพื่อ"อนาคต"อยู่เสมอ โดยที่อาจจะไม่เคยแม้นแต่จะได้สัมผัสมันจริง ๆ เลยจนกระทั่งตายไปอย่างเสียชาติที่ได้เป็นมนุษย์.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ความถูกต้อง

การกระทำอันถูกต้อง หมายถึง การกระทำที่ครบองค์ ๔ ประการ อันจะขาดข้อใดข้อหนึ่งไม่ได้ กล่าวคือ การกระทำที่ไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน ๑ การกระทำที่ไม่ทำให้ตนเองต้องเดือดร้อน ๑ การกระทำที่เกิดประโยชน์ต่อผู้อื่น ๑ การกระทำที่เกิดประโยชน์ต่อตนเอง ๑

เมื่อเราจะพูด จะทำอะไร ให้กลับเข้ามาตรวจสอบภายในใจของตนก่อนว่ามีองค์แห่งความถูกต้องครบหรือไม่ แล้วเราจะเห็นเจตนาตนเองว่าทำไปเพื่อความถูกต้องหรือว่าถูกใจ ขอจงต้ังสัจจะกับตนเองว่าเราจะทำแต่ความถูกต้อง ชีวิตย่อมพบกับความสุข สงบเย็น.

(ติกฺขปัญฺโญ)

การเลือกคู่คบ vs คู่ชีวิต

ในการเลือกคนเพื่อคบหาเป็นแฟนกันนั้น เราอาจจะคำนึงถึงในหลายแง่หลายมุม อาทิเช่น รูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ ฐานะเงินทอง และชาติตระกูล เป็นต้น ซึ่งความจริงแล้วสิ่งเหล่านี้มันไม่ได้มีแก่นสารหรือหลักประกันความขัดแย้ง การทะเลาะวิวาทการเบียดเบียนทางกายทางใจ หรือความสุขใดๆในภายหน้าได้เลย เป็นได้แต่เพียงเครื่องเชิดหน้าชูตาไว้อวดคนอื่นเท่านั่นเอง ซึ่งหากมองว่าแค่ต้องการคบเป็นแฟนเป็นคู่คบเฉยๆ ไม่ได้มุ่งหมายถึงคู่ชีวิตหวังร่วมสร้างครอบครัวก็คงพอจะทำให้ได้รับได้สัมผัสความทุกข์ระทมได้ชั่วระยะหนึ่งแล้วผ่านไป และเช่นกันก็คงทำให้ได้รับความสุขสมดั่งใจหมายได้ชั่วระยะหนึ่งเช่นกัน เท่านี้คงจะไม่เป็นไร

แต่ถ้าหากจะเลือกคู่ครองเพื่อมาเป็นคู่ชีวิตแล้วละก็กระผมเห็นเพียงข้อเดียวที่ต้องพิจารณาอันจะเป็นหลักประกันความสุข ความสงบร่มเย็นของครอบครัวในภายภาคหน้า นั่นก็คือ "ศีลธรรม" หากคุณเลือกคนที่มีศีลธรรมเป็นคู่ครองเพื่อครองชีวิตร่วมกันแล้วละก็ชีวิตครอบครัวของคุณก็จะมีแต่ความสงบร่มเย็น ด้วยศีลธรรมนั้นหมายถึงความประพฤติหรือการกระทำอันถูกต้องต่อการดำรงชีวิตด้วยการไม่เบียนเบียนตนเองและผู้อื่น จะดีไหมถ้าคุณมีคู่เป็นคนที่มีความรักความปรารถนาต่อกันอยู่เสมอ ประกอบสัมมาอาชีพ มีความซื่อสัตย์ต่อคู่ครอง รักความจริงพูดแต่ความจริง และเป็นผู้มีความเป็นปกติสุขุมมีความรู้สึกตัวอยู่เสมอไม่เกี่ยวข้องกับเครื่องดองของเมาอันเป็นต้นเหตุแห่งความขัดแย้งทั้งหลาย

นี่เป็นเพียงการนำเสนอในแง่มุมของความจริงตามหลักเหตุและผลธรรมดาของโลก ส่วนการตัดสินใจเลือกสรรนั้นอยู่ในกำมือของเราทุกคน อยู่ที่เราจะเลือก อยู่ที่เราจะตัดสินใจ ไม่มีอะไรกำหนดชีวิตเราได้เท่าตัวเราเอง.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ลิขิตชีวิต

ชีวิตของเรานั้นไม่ได้ถูกลิขิตโดยดวงดาวบนฟากฟ้า หรือโดยเทพเจ้าเทวดาองค์ไหน หากแต่ถูกลิขิตโดยการกระทำในปัจจุบันของเราเอง ด้วยธรรมดาของโลกนั้นเหตุและผลย่อมแปรผันตรงสัมพันธ์กันเสมอ.

(ติกฺขปัญฺโญ)

เรียนรู้อุปสรรคขจัดท้อ

อุปสรรคทั้งหลายนั้นเป็นแต่เพียงแบบฝึกหัดให้เราเรียนรู้ ไม่ใช่วิ่งหนี หากเราอยู่กับมันแล้วตั้งใจสำรวจดูว่าที่เราท้อนั้นจริงๆแล้วมันมาจากปัญหาอุปสรรคที่เกิดหรือเป็นเพราะความคิดมุมมองของตัวเราเองที่มีต่อสิ่งนั้นๆกันแน่

หากเราวิ่งหนีมัน เราก็จะต้องเหนื่อยต่อความดิ้นรนของใจที่อยากไปให้พ้นปัญหา เมื่อเหนื่อยก็อ่อนแรง เมื่ออ่อนแรงก็ไม่อยากทำอะไรด้วยหมดกำลังอันเป็นที่มาของคำว่า"ท้อ"

แต่ถ้าเราอยู่กับมันแล้วตั้งใจสังเกตก็จะพบว่ามันมาจากความคิดมุมมองของเราที่ผิดไปเท่านั้นเอง แล้วเจ้าความคิดเนี่ยเขามีธรรมชาติที่เกิดขึ้นแล้วจะต้องดับไปเป็นธรรมดาอยู่แล้วถ้าหากเราไม่ไปต่ออายุของเขาด้วยการคิดถึงเหตุซ้ำไปซ้ำมา ทุกอย่างก็จะสงบลงด้วยการปรากฏขึ้นของความปลอดโปร่งโล่งเบาภายในใจ.

(ติกฺขปัญฺโญ)

เกิดมาเพื่อเรียนรู้

มนุษย์ทุกคนเกิดมาเพื่อที่จะได้เรียนรู้ว่าอะไรเป็นตามความเป็นจริง ผ่านระบบการประพฤติกระทำอันถูกต้องแห่งวิวัฒนาการของมนุษย์ บนทางเดินแห่งสติสัมปชัญญะเพื่อก้าวพ้นอันตรายในสังสารวัฏฏ์ ด้วยวิชชาคือแสงสว่างแห่งปัญญาอันเป็นเป้าหมายสูงสุด.

(ติกฺขปัญฺโญ)

เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งกัน

เธอทั้งหลายมิได้อยู่ลำพังบนโลกนี้ แม้นในยามใดเธอเหนื่อยล้า ท้อถอย เดียวดายมองไปไม่เห็นใคร ขอเพียงเธอทำความรู้สึกตัวให้เกิดขึ้นภายในใจ ว่าในขณะนั้นๆ ร่างกาย จิตใจ เธอเป็นเช่นไร รู้สึกอย่างไร การรู้สึกตัวขึ้นมาสดๆ ในขณะนั้น เธอจะพบกับเพื่อนที่ไม่เคยทิ้งเธอไปไหนปรากฏชัดแก่ใจ แล้วเขาจะทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความว่าง สว่าง สงบ เบาสบายผ่อนคลายอย่างที่เธอไม่อาจจะหาได้จากที่อื่น

เขาคนนั้นก็คือ "ปัจจุบัน"

(ติกฺขปัญฺโญ)

ฉลาดในการดำเนินชีวิต

ความฉลาดในการดำเนินชีวิตนั้นไม่ใช่ทำอย่างไรจะหนีความทุกข์ไปได้ แต่มันคือทำอย่างไรจะอยู่กับความทุกข์ได้อย่างสบายต่างหากเล่าครับ^_^

(ติกฺขปัญฺโญ)

" บุญ ทำได้ทุกที่ทุกเวลา "

ที่จริงบุญนี้ มันไม่ใช่เป็นเรื่องที่ยากหรือว่าลึกลับซับซ้อนอะไรเลย ถ้าเราเข้าใจบุญจริง ๆ แล้ว เราก็จะรู้ว่า เราสามารถที่จะทำบุญได้ทุกเวลา ทุกสถานที่ ช่วยเหลือผู้อื่น ก็เป็นบุญ ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีในฐานะที่เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก เป็นหลาน ก็เป็นบุญ ซื่อสัตย์สุจริตในหน้าที่การงาน ก็เป็นบุญ หรือว่าดำรงตนโดยไม่ไปหมกมุ่นกับอบายมุข นี่ก็เป็นบุญ ฉะนั้น บุญเราทำได้ทุกเวลา ถ้าเราทำหน้าที่ของเราให้ดีในฐานะที่เป็นพ่อ เป็นแม่ ทำหน้าที่ในฐานะที่เป็นเพื่อนด้วยความซื่อสัตย์สุจริต อันนั้นก็เป็นบุญแล้ว

พระไพศาล วิสาโล

จิ๊กซอว์แห่งสันติภาพ

ถ้าคนมันรักผู้อื่นไม่เป็น มันก็เห็นแก่ตัว มันก็โกง มันก็ทุจริต คอรัปชั่น เพื่อตัวกู เพื่อของกูอยู่ร่ำไป....เมื่อคนขาดศีลธรรมเช่นนี้ บ้านก็วุ่นวาย สังคมก็ยุ่งเหยิง ประเทศชาติก็ล่มสลาย โลกก็จะปราศจากสันติภาพโดยสิ้นเชิง

แต่หากเราท่านทั้งหลายร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกันตั้งแต่วันนี้ด้วยการนำศีลธรรมกลับมาสู่ใจเรา เริ่มจากจุดเล็กๆ อันเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นหนึ่งของภาพใหญ่คือโลกใบนี้ แล้วส่งผ่านความรักความเมตตานี้ไปสู่คนรอบข้างซึ่งเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นถัดไปเรื่อยๆ จากหนึ่งเป็นสอง สาม สี่ จากบ้านขยายเป็นสังคม จากสังคมขยายเป็นประเทศ และโลกก็จะรอดพ้นจากวิกฤตการณ์แห่งความเห็นแก่ตัว สันติภาพที่มีอยู่โดยธรรมชาติก็จะกลับปรากฎประจักษ์แก่ตัวอีกครั้งหนึ่ง.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ตัว...ที่ไร้...ตน

แท้จริงแล้วตัวเราไม่ได้มีอยู่ หากแต่เป็นเพียงประชุมกันของสิ่งที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม...ในส่วนของรูปธรรมนั้นประกอบขึ้นจากธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน หมายรวมถึงของแข็งทั้งหมดในร่างกาย เช่น ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ฯลฯ น้ำ หมายรวมถึงของเหลวทั้งหมดในร่างกาย เช่น เลือด น้ำเหลือง น้ำเหงื่อ น้ำลาย น้ำตา ฯลฯ ลม ได้แก่ ลมหายใจเข้าออก ไฟ ได้แก่ อุณหภูมิความร้อนในร่างกาย มาประชุมกัน เริ่มต้นจากไข่และสเปิร์มจากแม่และพ่อ เจริญเติบโตและพัฒนามาได้ด้วย หมู เห็ด เป็ด ไก่ ผัก ปลา ตลอดจนอาหารที่กินเข้าไปทั้งหมด ถ้าหาไปทั้งกายนี้จะไม่เจอเลยแม้แต่โมเลกุลเดียวที่เป็นของเรา ส่วนนามธรรมนั้น ได้แก่ ความรู้สึกสุข ทุกข์ เฉยๆ ความจำสำคัญมั่นหมาย ความปรุงดีปรุงร้ายทางความคิดและทางร่างกาย เหล่าไม่ใช่ตัวเราของเราเลยเพราะเราไปบังคับสิ่งการอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว สักแต่ว่าเป็นธรรมธาตุเท่านั้น...เหล่านี้นี่เองที่เราเข้าไปยึดถึงว่ามันเป็นตัวเรา เป็นของเรา อะไรเกิดขึ้นกับเจ้ารูปธรรมนามธรรมนี้เราก็เข้าไปยึดว่า มันเป็นตัวเรา มันเป็นของเรา เรากำลังทุกข์ ความทุกกำลังเกิดกับเรา....จึงพบแต่ความเจ็บปวดอยู่ร่ำไป

รักเป็น...ไม่เป็นทุกข์

ความรักไม่เคยทำให้ใครทุกข์ แต่เพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้จักธรรมชาติของความรักต่างหากจึงทำให้ทุกข์....

ความรักนั้นเป็นของธรรมดาที่หนีไม่พ้นกฎของธรรมชาติ คือ ความเกิดขึ้น ดำรงอยู่ชั่วคราว แล้วเสื่อมสลายไป หากเราเห็นดังนี้ย่อมเกิดปัญญาว่าไม่ควรยึดถือ ควรทำแต่เพียงสร้างเหตุที่ดีมีความปรารถนาดีอย่างเต็มหัวใจต้องการแค่ให้ผู้อื่นมีความสุข ช่วยเหลือยามที่ผู้อื่นทุกข์ ยินดีในความสุขที่ผู้อื่นได้รับ ในระหว่างนั้นก็ทำด้วยใจที่เป็นกลางไม่สำคัญมั่นหมายว่าผู้อื่นนั้นจะต้องให้ความรักมาเป็นการตอบแทนเรา นี่จึงจะเรียกว่ารักแท้จริง และเข้าใจธรรมชาติของความรักอย่างแท้จริง ก็จะไม่มีความทุกข์เกิดขึ้นบนเส้นทางรักนั้นเลย......

แต่หากว่าเราไม่เข้าใจอย่างนี้ก็จะไปยึดมั่นสำคัญว่าความรักของเรา คนรักของเรา เค้าต้องรักเราคนเดียว เค้าต้องเป็นของเราคนเดียว เค้าต้องเป็นอย่างนี้ไปตลอดไม่เปลี่ยนแปลง เต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างมากมายเช่นว่าเราทำอย่างนี้ให้เค้าแล้วเค้าก็จะต้องรักตอบแทนมา หวังๆๆๆๆ ไปเรื่อย เมื่อไม่เป็นดังหวัง เมื่อเค้าเปลี่ยนไป เมื่อมีอะไรมาแทรกระหว่างกลาง ก็รับไม่ได้ ย่อมเกิดความทุกข์ใจเป็นอันมาก เมื่อเกิดความทุกข์ใจแล้วก็เริ่มโทษว่าเป็นเพราะสิ่งนั้น สิ่งนี้ คนนั้น คนนี้ ที่ทำให้เราทุกข์อย่างนี้ โดยที่ไม่เคยมองเห็นเลยว่าความทุกข์มันไม่ได้มากจากที่อื่นเลยแต่มันเกิดขึ้นภายในใจเรานี่เอง ความที่เราไม่เข้าใจความรักที่แท้จริง ความที่ใจเราเข้าไปยึดถือคิดเอาเองทั้งนั้น....(รักให้เป็นก็จะไม่เป็นทุกข์...นะครับ ^_^)

(ติกฺขปัญฺโญ)

ธรรมะควบคุมความฉลาด

ถ้าสอนให้เด็กฉลาดๆๆ แต่ไม่สอนธรรมะอันเป็นหลักสำคัญของแต่ละศาสนาเพื่อควบคุมความฉลาดที่จะไม่ให้เห็นแก่ตัว โตขึ้นมามันก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่ฉลาดที่จะโกงๆๆ เพื่อตัวกูของกู มันก็จะทุจริตคอรัปชั่นกันทุกหย่อมหญ้า จนทำให้สันติภาพของโลกสูญหายไป

ฉะนั้นหากมนุษย์ปราศจากธรรมะแล้ว ก็จะเป็นได้แค่คนที่เลวได้ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน โลกมันก็ไม่อาจจะสงบสุขได้เลย ลองคิดดูเถิดท่านทั้งหลาย.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ขอให้เธอมีความสุข

เพื่อนอาตมาคนหนึ่งเขียน ส.ค.ส.ให้กับ
เพื่อนของเขาว่า“ขอให้เธอเห็นความสุข”

ขอให้สังเกตว่าเขาไม่ได้เขียนว่า“ขอให้เธอมีความสุข”

ทําไมจึงเขียนเช่นนั้น
ก็เพราะความสุขนั้นมีอยู่รอบตัวเธออยู่แล้ว
เป็นแต่ว่าเธอจะเห็นหรือไม่ต่างหาก
เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นความสุข
เธอก็จะพบว่าความสุขนั้นมีอยู่รอบตัวเธอ
...
ทุกวันนี้ความสุขมีอยู่รอบตัวเรา
แต่เรามองไม่เห็นเอง
ทําไมเราถึงมองไม่เห็น
ก็เพราะไม่เปิดใจรับความสุขนั่นเอง

เห็นความสุขในที่นี้
ไม่ได้หมายถึงเห็นด้วยตา
แต่หมายถึงการรับรู้ด้วยใจ
ถ้าเราเปิดใจของเราก็จะสามารถรับรู้ความสุขได้ไม่ยาก

ถ้าหากว่าทุกท่านมีสุขภาพดี
มีพลานามัยสมบูรณ์มีบ้านมีที่อยู่อาศัย
กินอิ่มนอนอุ่นมีคนรักอยู่ข้างกาย
มีพ่อแม่พี่น้องหรือ ลูกหลานที่น่ารักอยู่ใกล้ ๆ
ก็ขอให้ทราบว่านั่นแหละ
คือความสุขที่มีอยู่รอบตัวท่าน

-พระไพศาล วิสาโล-

สักขีพยาน

เราท่านทั้งหลายที่เป็นพุทธบริษัท จะต้องอุทิศชีวิตเพื่อเป็นสักขีพยานแก่พระศาสดาด้วยการดำเนินชีวิตตามหลักพุทธธรรม น้อมนำใจไว้ในความถูกต้อง ลดความเห็นแก่ตัว รู้ตามความเป็นจริง ตื่นจากความหลับใหลในอกุศลมูล เบิกบานในความถูกต้อง ตามเหตุตามปัจจัยของแต่ละคน ไม่ให้เสียทีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์และพบพระพุทธศาสนา.

(ติกฺขปัญฺโญ)

กัลยาณมิตร

พระเครื่องศักดิ์สิทธิ์

พระเครื่องที่ดีที่สุด ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ก็คือ ศีล สมาธิ ปัญญา ๓ องค์นี้ จะช่วยคุ้มครองเราปลอดภัยจากสิ่งไม่ดีต่างๆ ในโลก จนกระทั่งช่วยให้เราพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ในที่สุด

ศีล ช่วยคุ้มครองเวรภัยทางกาย วาจา

สมาธิ ช่วยคุ้มครองเวรภัยทางจิตใจ อันได้แก่ เครื่องรบกวนทั้งหลาย อาทิ ความยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ความพยาบาทอาฆาต ความหงุดหงิด ความฟุ้งซ่าน ความรำคาญ ความง่วงหงาว และความลังเลสงสัย เป็นต้น

ปัญญา ช่วยคุ้มครองเวรภัยจากความโง่ความไม่รู้ตามความเป็นจริง ว่าอะไรคือ ทุกข์ อะไรคือเหตุแห่งทุกข์ อะไรคือความเย็นพ้นจากทุกข์ อะไรคือวิธีการไปสู่ความพ้นจากทุกข์ อะไรเป็นส่วนอดีต อะไรเป็นส่วนอนาคต ไม่รู้ทั้งส่วนที่เป็นอดีตและส่วนที่เป็นอนาคต และไม่รู้ถึงกระแสความเป็นเหตุเป็นปัจจัยอันอาศัยกันเกิดขึ้นของสรรพสิ่ง

หากเรามีพระทั้ง ๓ องค์นี้ไว้แขวนคอแล้วละก็ ย่อมแคล้วคลาดจากเวรภัยและทุกข์ทั้งปวงได้ตลอดกาลนาน.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ฉันทะ

ถูกต้องเป็นหลักใหญ่ ถูกใจเอาทิ้งน้ำ ทำงานที่ควรทำ พอใจทำด้วยยินดี.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ความอยากที่ไร้เดียงสา

ความอยากที่ไร้เดียงสาที่สุด คือ อยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เราคาดหวังต้องการ และจะต้องเป็นไปชั่วนิรันดร์ไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อเราเข้าไปหยิบฉวยความว่างเปล่ามาถือว่าเป็นของเรา เราก็เกิดความอยากความคาดหวังให้สิ่งที่ว่างเปล่าอันปราศจากตัวตนและไม่ตกอยู่ในอำนาจของใครนั้นเป็นไปอย่างที่เราต้องการโดยถ่ายเดียว เช่น อากาศร้อนอยากให้เย็น อากาศหนาวอยากให้อุ่น อยากให้คนโน้นเป็นอย่างนี้ อยากให้คนนี้เป็นอย่างโน้น เป็นต้น

แม้แต่ตัวของเราเองแท้ๆ เรายังสั่งไม่ได้เลย เช่น เวลาเจ็บปวดสั่งให้หยุดเจ็บก็ไม่ได้ ยามที่ป่วยไข้สั่งให้หายก็ไม่ได้ สั่งให้หนุ่มสาวถาวรตลอดกาลก็ไม่ได้ สั่งให้ไม่มีวันตายก็ไม่ได้ เป็นต้น เพราะสิ่งเหล่านี้มันเป็นของธรรมชาติมันเป็นความว่างโดยสภาวะ คือว่างจากเจ้าของมันเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัยเท่านั้น

หากเราไม่เข้าใจก็จะโดดลงไปจมอยู่กับมันก็จะเกิดความทุกข์อย่างแสนสาหัสกับคำถามที่ว่า ทำไมมันไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมมันเป็นอย่างนี้ ทำไมเขาไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมเขาทำอย่างนี้ ทำไมเขาเปลี่ยนไป ทำไมๆๆๆๆๆ แล้วก็ไม่สบายใจ เดือดร้อนใจ เกิดภาวะบีบเค้นทางใจแล้วส่งผลต่อกายในที่สุด

แต่หากเราเข่้าใจว่าทุกสิ่งมันเป็นเรื่องของธรรมชาติมันนะ มันเป็นไปตามเหตุปัจจัยต่างๆ ตั้งมากมายที่ประชุมรวมกัน มันอาศัยสิ่งอื่นเกิดขึ้น มันย่อมแปลเปลียนไปตามสิ่งที่มันอาศัยไม่อยู่ในบังคับของใคร เมื่อพิจารณาเห็นอยู่ดังนี้เราย่อมไม่มีความคิดที่ไร้เดียงสาที่ว่า "ทุกอย่างต้องเป็นไปอย่างที่เราคาดหวังต้องการ และจะต้องจะต้องเป็นไปชั่วนิรันดร์ไม่เปลี่ยนแปลง".

(ติกฺขปัญฺโญ)

มีตนเป็นที่พึ่งที่อาศัย

ในการดำเนินชีวิตนั้น ขอจงมีตนเป็นที่พึ่ง มีตนเป็นที่อาศัย อย่าได้หวังพึ่งหรืออาศัยใครอื่นเลยแม้นแต่พระเจ้า เพราะธรรมดาของพระเจ้า พระเป็นเจ้านั้นจะไม่ช่วยเหลือผู้ที่ไม่ช่วยเหลือตนเองก่อนไม่พึ่งตนเองก่อน อย่ามัวอ้อนวอนถ้าไม่บากบั่นด้วยตน.

(ติกฺขปัญฺโญ)

ปีใหม่แห่งความเจริญ

สวัสดีทุกท่านในวันที่ธรรมดาๆวันหนึ่ง วันนี้เป็นวันที่เรา ๆ ท่าน ๆ ต่างสมมุติเรียกกันว่าวันขึ้นปีใหม่ เพราะเป็นวันที่ ๑ มกราคม ๒๕๕๖ จึงเป็นวันต้นวันปฐมแห่งปีนี้ คำว่า "ใหม่" มีความหมายว่าเริ่มแรก หรือไม่เก่า ซึ่งถือได้ว่ามีความหมายที่ทางดี

หากเมื่อวานนี้เราได้ทำการสำรวจตรวจสอบตนเองจนเข้าใจแล้วว่าในปี ๒๕๕๕ ที่ผ่านมาเราทำอะไรไปบ้างทั้งที่เป็นสาระหรือไม่เป็นสาระ ทั้งที่เป็นประโยชน์หรือไม่เป็นประโยชน์ และทั้งเรื่องที่ถูกต้องหรือไม่ถูกต้อง เราก็ควรที่จะแก้ไขในส่วนที่บกพร่อง สร้างในส่วนที่ขาด และพัฒนาส่วนดีที่มีอยู่ต่อไป วันนี้ก็ถือเป็นโอกาสอันดีที่จะเริ่มต้นเพื่อเป็นคนใหม่ เป็นวันใหม่ เดือนใหม่ ปีใหม่ เพราะหากเรายังคงย่ำอยู่กับที่ทำผิดมนเรื่องซ้ำๆ ทุกข์กับเรื่องเดิมอยู่ เราย่อมได้ชื่อว่าผู้ที่ปีใหม่ไม่เคยมาถึง

ถ้าในปีที่ผ่าน ๆ มา เราดำเนินชีวิตด้วยอกุศลวิถีบนปากทางแห่งความวินาศหายนะด้วยการดื่มน้ำเมา เที่ยวกลางคืน ดูการละเล่น เล่นการพนัน คบคนชั่วเป็นมิตร เกียจคร้านทำการงาน อันเกิดจากความขาดซึ่งสติสัมปชัญญะ ก็ควรถือเอาปีนี้เป็นปีแห่งกุศล เป็นปีแห่งการเจริญสติละเว้นจากอบายมุขทั่งหลาย เพื่อความสุขกาย สุขใจจะบังเกิดมีตลอดปีตลอดไป.

(ติกฺขปัญฺโญ)