ความอยากที่ไร้เดียงสาที่สุด คือ อยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เราคาดหวังต้องการ และจะต้องเป็นไปชั่วนิรันดร์ไม่เปลี่ยนแปลง
เมื่อเราเข้าไปหยิบฉวยความว่างเปล่ามาถือว่าเป็นของเรา เราก็เกิดความอยากความคาดหวังให้สิ่งที่ว่างเปล่าอันปราศจากตัวตนและไม่ตกอยู่ในอำนาจของใครนั้นเป็นไปอย่างที่เราต้องการโดยถ่ายเดียว เช่น อากาศร้อนอยากให้เย็น อากาศหนาวอยากให้อุ่น อยากให้คนโน้นเป็นอย่างนี้ อยากให้คนนี้เป็นอย่างโน้น เป็นต้น
แม้แต่ตัวของเราเองแท้ๆ เรายังสั่งไม่ได้เลย เช่น เวลาเจ็บปวดสั่งให้หยุดเจ็บก็ไม่ได้ ยามที่ป่วยไข้สั่งให้หายก็ไม่ได้ สั่งให้หนุ่มสาวถาวรตลอดกาลก็ไม่ได้ สั่งให้ไม่มีวันตายก็ไม่ได้ เป็นต้น เพราะสิ่งเหล่านี้มันเป็นของธรรมชาติมันเป็นความว่างโดยสภาวะ คือว่างจากเจ้าของมันเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัยเท่านั้น
หากเราไม่เข้าใจก็จะโดดลงไปจมอยู่กับมันก็จะเกิดความทุกข์อย่างแสนสาหัสกับคำถามที่ว่า ทำไมมันไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมมันเป็นอย่างนี้ ทำไมเขาไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมเขาทำอย่างนี้ ทำไมเขาเปลี่ยนไป ทำไมๆๆๆๆๆ แล้วก็ไม่สบายใจ เดือดร้อนใจ เกิดภาวะบีบเค้นทางใจแล้วส่งผลต่อกายในที่สุด
แต่หากเราเข่้าใจว่าทุกสิ่งมันเป็นเรื่องของธรรมชาติมันนะ มันเป็นไปตามเหตุปัจจัยต่างๆ ตั้งมากมายที่ประชุมรวมกัน มันอาศัยสิ่งอื่นเกิดขึ้น มันย่อมแปลเปลียนไปตามสิ่งที่มันอาศัยไม่อยู่ในบังคับของใคร เมื่อพิจารณาเห็นอยู่ดังนี้เราย่อมไม่มีความคิดที่ไร้เดียงสาที่ว่า "ทุกอย่างต้องเป็นไปอย่างที่เราคาดหวังต้องการ และจะต้องจะต้องเป็นไปชั่วนิรันดร์ไม่เปลี่ยนแปลง".
(ติกฺขปัญฺโญ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น