ในเบื้องต้นนั้นพระพุทธศาสนาท่านให้มา "เอา" คือ ให้มาเอาบุญ
ทีนี้ปัญหาอยู่ที่ว่า บุญ คืออะไร บุญ นี้ก็คือ เครื่องชำระสันดาน ความดี ความสุข ความประพฤติชอบทางกายวาจาและใจ ซึ่งแสดงออกมาด้วยการกระทำอย่างกว้างๆ ได้ ๓ อย่าง คือ
๑.การให้การแบ่งปันกับผู้อื่น
๒.การประพฤติชอบทางกาย วาจา
๓.พัฒนาจิตใจให้เบาบางจากกิเลสทั้งหลาย
เหล่านี้แหล่ะที่ท่านให้มาเอา ซึ่งในการมาเอาบุญนี้เมื่อประพฤติปฏิบัติแล้วย่อมทำให้คนผู้นั้นละชั่วไปได้โดยปริยาย นี่ในส่วนที่ท่านให้มาเอานะ
ส่วนในเบื้องปลายของพระพุทธศาสนานั้นท่านให้มา "ทิ้ง" คือ สลัดของหนักทั้งหลายทิ้งลงเสีย คือ ยึดอะไรไว้ให้ทิ้งสิ่งนั้นเสีย ไม่แบกไม่หาม ไม่ว่าจะเป็นตัวตน ความสำคัญว่าเป็นนั่นเป็นนี่ เช่น ฉันเป็นคนธัมมะธัมโม ฉันเป็นนักปฏิบัติธรรม ฉันเป็นคนดี ฉันเป็นนั้นเป็นนี้ เป็นต้น เหล่านี้แหล่ะนะไม่เอาทั้งนั้น เป็นอะไรมันทุกข์ทั้งหมด เลยท่านให้มาทิ้ง คือไม่เอาบุญก็ไม่แบก บาปก็ไม่หาม ดีก็ไม่เอา ชั่วก็ไม่เอา นี่ลองพิจารณาดูนะ
เมื่อที้งแล้วมันก็เบา เบามันก็ลอยไปอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่เหนือโลก เหนือเกิดเหนือตาย เหนือดี เหนือชั่ว เหนือบุญ เหนือบาป ที่ว่าเหนือนี่ไม่ใช่ตัวเหาะลอยไปแบบซุปเปอร์แมนนะ แต่มันอยู่เหนือด้วยจิตด้วยใจด้วยสติปัญญา นี่แหล่ะคือเบื้องปลายแห่งพระพุทธศาสนา นี่แหล่ะบรมธรรม นี่แหล่ะบรมสุข สุขที่ไม่อาจกกลับกำเริบมาทุกข์ได้อีก.
-ครูเบิร์ด- (ส.น. ติกฺขปัญฺโญ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น