แล้วก็ผ่านไปอีกวันหนึ่งวันที่แสนจะธรรมดา จริง ๆ แล้วโดยสภาวะนั้นทุกวันมันเท่ากันที่ ๒๔ ชั่วโมง ไม่มีมากหรือน้อยกว่า ไม่มีสำคัญไม่สำคัญกว่า จริงๆแล้วเวลามันมีอยู่จริงก็เพียงขณะที่เรารู้สึกตัวในปัจจุบัน เราไม่ได้มีชีวิตอยู่ทีละวินาที ทีละนาที ทีละชั่วโมง ทีละ ๒๔ ชั่วโมง หรือทีละวัน หากแต่เรามีชึวิตอยู่แค่เพียงขณะหนึ่ง ๆ ที่เรารู้สึกตัวถึงความมีอยุ่ของกายและใจในปัจจุบันเท่านั้น
ดังนั้น ความรู้สึกที่เกินไปในทางว่าวันนี้มีความหมายอย่างโน้น วันโน้นมีความหมายอย่างนี้ วันนี้ผ่านไปช้าหรือผ่านไปเร็ว วันนี้เป็นวันสำคัญ นั้นไม่ใช่ธรรมดาไม่ใช่ธรรมชาติ...หากแต่เป็นความคิดนึกปรุงแต่งของจิตใจเราต่างหากที่ให้ค่าและตัดสินสิ่งต่างๆ หรือจะเรียกได้ว่าใจเรานี้เองเป็นผู้สร้างโลกขึ้นมา โดยผ่านทางความคิดนั่นเอง.
(ติกฺขปัญฺโญ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น