เราเกิดมาเพื่อก้าวเดินไปสู่จุดหมายอันสูงสุดของความเป็นมนุษย์
แต่จุดหมายสูงสุดนั้นมิใช่อะไรที่อยู่ปลายสุดขอบฟ้าโน่น เพราะที่นั่นไม่ได้มีอะไรที่มนุษย์ควรที่จะได้รับ
ลองดูภาพนี้สิ!
จุดหมายที่ควรเข้าถึงของเส้นทางสายนี้ มิได้อยู่ปลายอีกฟากหนึ่งของสะพาน หรือเส้นขอบฟ้าในยามตะวันจะชิงพลบ แต่มันอยู่ที่นี่และเดี๋ยวนี้ ตรงที่ทุกท่านกำลังมองภาพนี้ กำลังอ่านข้อความนี้ ที่ร่างกายอันกว้างศอก ยาววา หนาคืบ มีใจครองนี่
สังเกตสิ! ในปัจจุบันที่กำลังอ่านข้อความ สลับกับการมองภาพนี้ เนี่ยร่างกายเราอยู่ในอิริยาบถใด จิตใจเรากำลังทำงานอย่างไร เพียงเท่านี้นี่แหละจุดหมายที่ควรเข้าถึง เข้าใจ แล้วก็จะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
ก้าวเดินไปบนหนทางแห่งความรู้สึกตัว สู่ความรู้ ตื่น เบิกบาน และที่สุดคือสิ้นทุกข์ทั้งปวง นี่จึงควรเป็นสิ่งที่มนุษย์สมควรจะไปให้ถึง เป็นสิ่งที่มนุษย์สมควรที่จะได้รับ เป็นจุดหมายสูงสุด.
-ครูเบิร์ด (ส.น.ติกฺปัญฺโญ)-
