ฉันต้องการความสุข

มนุษย์ทุกคนในโลกมีสิ่งหนึ่งที่คิดตรงกันเสมอ คือ "ฉัน ต้องการ ความสุข" แต่เคยสังเกตไหมว่ายิ่งความคิดนี้มันชัดเจนในหัวเราเท่าไรก็จะยิ่งผลักดันให้เราออกแสวงหา"ความสุข"มากขึ้นเท่านั้น ซึ่งผลที่ออกมากลับทำให้ยิ่งทุกข์ เพราะที่เราได้มาจากสิ่งภายนอกนั้นมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงแต่เป็นความทุกข์ที่แสดงตัวในรูปที่ทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นสุขต่างหาก....

ถ้าเราลองมองย้อนกลับไปสู่ความคิดของเราตอนต้นที่ว่า "ฉัน ต้องการ ความสุข" เราก็จะเห็นว่าทำอย่างไรจึงจะมี "ความสุข" นั่นก็คือตัด "ตัวฉัน" ตัด "ความต้องการ" ออกไปเสีย มันก็จะเหลือแค่"ความสุข" เท่านั้นเอง

จิตใจที่มีความดิ้นรนด้วยความทะยานอยากความต้องการอยู่ตลอดเวลานั้นย่อมไม่อาจสัมผัสได้ถึงความสุขเลย เพราะความสุขนั้นมีความสงบอ่อนโยน ปลอดโปร่งโล่งเบาเป็นลักษณะ ดังนี้เมื่อใดเราปราศจากความยึดถือว่าตัวเราต้องการ หรือนี่ความต้องการของเรา จิตใจก็หยุดดิ้นรน เมื่อนั้น"ความสุข" ย่อมปรากฏขึ้นแก่ใจเราโดยอัตโนมัติ

 

(ติกฺขปัญฺโญ)