ลิขิตชีวิตด้วยตนเอง

พรหมลิขิตน่ะไม่มีจริงหรอกนะ เพราะพรหมไม่ได้มีหน้าที่ขีดเขียนอะไรนอกจากเสวยสุขจากผลของสมาธิที่ตนบำเพ็ญมาเท่านั้น แต่ถ้าหากจะมองหาอะไรสักอย่างมาทำหน้าที่นี้เพื่อให้เรารู้สึกมีที่พึ่งล่ะก็ ต้องกรรมลิขิตหรือการกระทำของเรานั่นเองที่ลิขิตขีดเขียนชีวิตเราให้เป็นไป ดังนั้นเรามีทางเลือกได้ ๒ทาง คือ ๑.นั่งพร่ำเพ้อรำพันไปเรื่อยๆเพื่อรอรับการดลบันดานจากอะไรสักอย่างหรือยอมแพ้ต่อผลของการกระทำในครั้งก่อนๆหรือชาติหนไหนไปเรื่อยๆ ซึ่งรู้ไม่ได้ว่ามันจะเกิดผลอะไรเพราะก็จำเหตุที่ทำไม่ได้เสียแล้ว หรือ ๒.ทำหน้าที่สร้างเหตุใหม่ที่สมควรแก่ผลสำหรับตนเอง ไม่มัวนั่งรอคอยให้ใครหรืออะไรบันดาล จึงเรียกว่าลิขิตชีวิตด้วยตนเอง.

เกิดและตาย

เราทั้งหลายเกิดมาพร้อมกับความเศร้าและจากลาโลกไปด้วยความเศร้า ในวันที่เราเกิดมาเราก็ร้องไห้ในวันที่ตายไปก็ร้องไห้หรือเป็นเหตุให้ผู้อื่นต้องร้องไห้ เมื่อเราเกิดมามือของเรากำไว้แน่นเพื่อแสดงว่าเกิดมาเพื่อที่จะยึดถือ แต่ในวันที่ต้องตายจากไปนั้นมือเรากลับแบออกเพื่อแสดงให้คนข้างหลังเห็นว่าในยามตายนั้นไม่สามารถนำเอาอะไรติดตัวไปได้เลยแม้แต่อย่างเดียว.