ความรักแบบพรหมวิหารธรรม

คือ การมีใจคิดเมตตาปรารถนาให้เขามีความสุข ในจุดนี้เป้าหมายก็คือความสุขของเขาหรือเธอที่เรารัก ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไปแล้วควรกลับมาทบทวนอยู่เสมอๆว่าเรากำลังออกนอกเส้นทางไปคาดหวังกับสิ่งอื่นนอกเหนือจากความสุขของเขาและเธออันเป็นที่รักหรือไม่ ต่อมาเมื่อคนที่เรารักมีความทุกข์ก็ต้องพร้อมที่จะช่วยเหลือด้วยความปรารถนาอันดีเพื่อให้เค้าพ้นจากทุกข์ภัยที่กำลังเผชิญอยู่นั้น พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเสมอประมาณว่าเค้าทุกข์ขึ้นมายามใดมองไม่เห็นใครแต่จะเห็นเราเสมอ และเมื่อเขาสามารถผ่านพ้นอุปสรรคอันแสนทุกข์นั้นไปได้แล้วเราก็มีความยินดีในความสุขที่เค้าได้รับอย่างบริสุทธิ์ใจ และประการสำคัญคือใจที่มีอุเบกขาเพื่อความเป็นไปพร้อมด้วยความปราศจากตัวตน คือ วางเฉยต่อผลที่จะเกิดขึ้น ไม่ไปคาดหวังว่าทำอย่างนี้ๆ แล้วเค้าจะต้องตอบสนองกลับมาด้วยท่าทีอย่างนี้ๆ หรือหากช่วยแล้วเค้าไม่เห็นคุณค่าก็ไม่มีจิตคิดกังวลด้วยการย้อนกลับไปทบทวนเสมอๆที่ว่าเราทำเพื่อให้เขามีความสุข ช่วยเค้าให้ผ่านทุกข์ไปได้ และยินดีในความสุขของเขา ในทุกๆเรื่องที่เป็นเป้าหมายมีเพียงความสุขของเขาเท่านั้น ไม่ใช่ทำเพื่อตัวเรา ไม่ใช่เพื่อผลบางอย่างเกิดกับเรา....ความรักโดยปราศจากความยึดถือนี้ย่อมเป็นไปพร้อมเพื่อความสุข ความสงบแห่งจิต เพื่อคลายความยึดถือ เป็นรักที่ปราศจากทุกข์โดยสิ้นเชิง...ขอฝากไว้ครับ