เมื่อยังเด็ก ฉันมอง ไปข้างหน้า
กาลเวลา ไม่ปรากฏ หมดความหมาย
ใช้ชีวิต ดังประหนึ่ง ซึ่งไม่ตาย
แสนสบาย เพลินเพลิด หลังเกิดมา
มาวันนี้ วัยล่วง ถึงสามสิบ
ทำให้หยิบ ยกวันเดือน เตือนศึกษา
วันและคืน ผ่านไป ไม่บอกลา
วันข้างหน้า จะผ่านมา เช่นไรกัน
ได้มาคิด ทบทวน หวนพินิจ
ว่ามีกิจ สิ่งใด ในธาตุขันธ์
จะยืนเดิน นั่งนอน ผ่านคืนวัน
แล้วอาสัญ มลาย ตายตามกาล
รือจะทำ พากเพียร เรียนให้สิ้น
ทิ้งมลทิน เหตุแห่งทุกข์ ถึงสุขศานต์
มุ่งทำกิจ แห่งมนุษย์ หยุดชั่วกาล
นฤพาน ผ่องผุด หยุดเวียนวน.
-ครูเบิร์ด-
