ความเหงามันคือความรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกว่าเราไม่มีตัวตน ไม่มีใครสนใจ ไม่อยากอยู่คนเดียว เมื่อใจปรุงแต่ง ใจก็คิดนึกไปว่า ถ้ามี ถ้าได้ สิ่งนั้นสิ่งนี้แล้วจะหายเหงา แล้วจิตก็ทะยาน (เป็นตัณหา) ออกไปหาสิ่งภายนอก ความเหงา จะคลายออกเป็นครั้ง ๆ เมื่อได้รับ การตอบสนอง หรืออาจกล่าวอีกนัยได้ว่า เวลาที่เหงามันคือความ อยากรู้ว่าเรามีตัวตน
เพราะความอยากรู้ว่าเรา “มี” อยู่ที่ไหนสักแห่ง เราจึงต้อง พยายามพิสูจน์มัน ด้วยการเสพกามอันประกอบด้วยรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เพื่อให้รู้สึกว่าตัวเรายัง “มี” มีคนมาให้ความสำคัญ มีคนมาตอบสนองความรู้สึก มีสิ่งของ มีบุคคลมา บ่งชี้ว่ามีเรา (มีพ่อแม่เรา เพื่อนเรา แฟนเรา) ทำให้ “เรา” ถูกขังอยู่ในกรอบ ด้วยการวิ่งล่าความสุขจากการมีอะไรมาบอกว่าเรามีตัวตน และ วิ่งหนีความทุกข์ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวตนหายไป ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว ทั้งสุขและทุกข์มีการผันแปร เกิดและดับไปอยู่ตลอดเวลา และความรู้สึกว่าเหงาก็เช่นเดียวกัน...(หนังสือเหตุเกิดจากความรัก)
